
5,5 ayı devirdik bebeğimle ama ben halen psikolojik ve biyolojik olarak yaşadığım değişimleri bir türlü kabullenemedim gitti...
Ne kadar dikkat edersem edeyim hızlı kilo alıyorum ve inanılmaz ödem problemi yaşıyorum. Bacaklarım, ayak bileklerim şişiyor ve iş yerinde ağrılı sancılı saatler yaşıyorum:( Ayaklarım 1-1,5 numara büyüyünce normalde bile 40 giyen biri olarak hiç bir markada istediğim gibi ayakkabı veya sandalet bulamadım:( hal böyle olunca anne olmanın güzel duytgularını yaşamak bir yana her akşam vücudumda gün be gün beliren olumsuz değişimler nedeniyle kendimi yatağa atıyor ve hemen yorganın altına sokuyorum kafamı her şeyi unutmak için:( sanırım hamilelik depresyonu dedikleri bu olsa gerek.
Elbette güzel şeyler de oluyor...Göbeğimin gün be gün büyüdüğünüm gördükçe küçük meleğime kavuşmama daha az kaldığını hatırlıyor ve mutlu oluyorum:) yavaş yavaş ilk tekmelerini ve kıpırdanmalarını hissetmek hem çok güzel hem de çook tuhaf çokkk:)
Bu anneler gününde pek çok arkadaşım ve eşim anneler günümü kutlayınca kendimi çok özel ve farklı hissettim doğrusu. Garip bir duygu vesselam:))))
Gebelik başlı başına zorluklarıyla, hoşluklarıyla farklı ve her kadının yaşaması gereken bir süreç ama benim son günlerde vücudumda yaşadığım şişmeler ve ağrılar hoşluğun yerini üzüntüye ve sıkıntıya bırakınca en rahat geçirmem gereken dönemi maalesef depresyondaymış gibi her fırsatta uyuyarak, iştahtan kesilerek veya bazen hiç yemediğim kadar yiyerek, gereksiz yere ağlayarak, boş boş bakan gözlerle sık sık dalıp giderek kısacası salak gibi yaşıyorum:((
Tüm hamilelik yaşayan bayanların böyle olmadığını biliyorum sanırım ben biraz fazla takıntılıyım:( bazen tüm güzellikleri göremeyecek, farkedemeyecek kadar takıntılı...neyse işte böyle...bu salak ruh halim hiç bir şey yapmama izin vermiyor...çevremdeki hiç bir şeyle kendim dahil ilgilenmiyorum ve bir şey yapmak istemiyorum...inşallah bir an önce bu durumdan kurtulur dönerim yine sahalara...soran, arayan, merak eden herkese kocaman sevgilerimi ve öpücüklerimi gönderiyorum.