Son Günlerde....

Kaç gündür hatta haftalardır malum haberi aldığımdan beri kendimde değilim. Bu yüzden ne blog, ne twitter ne de instagramda değilim. İkinci bir bebek fikrine alışmak, çok değil 6-7 ay sonra artık 2 çocuk annesi olacağımı yeniden, sosyal hayattan kopacağımı bilmek ürkütüyor ama alışmaya çalışıyorum işte. 

Nasıl geçiyor? derseniz; biraz zor...Eren'de hiç hissetmediğim mide bulantıları bu sefer çok şiddetli yaşıyorum. Hemen hemen 2 kilo verdim sayılır. 11 haftalık oldu bile. Sanırım 12-13. haftadan sonra mide bulantıları geçecek yerini başka zorluklara bırakacak:) İkincide hiç zorlanmam nasılsa tecrübeliyim dememe rağmen durum hiç de öyle değil. Sanırım hamilelik psikolojisi kadın kaçıncıyı yaşarsa yaşasın aynı heyecan, aynı soru işaretleri ve aynı korkuları da beraberinde getiriyor. Anlayacağınız yola çıktım ama varacağım yere nasıl gideceğimi hala şaşırıyorum:)

Eren de 2 yaşına girmek üzere 23 aylık bir çocuğun tüm zorluklarını hissettirmeye başladı. Evdeki her dekor eşyası onun zimmetli oyuncağı. Fotoğraf çerçeveleri, kepçeler, kek kalıplarım, yapay çiçeklerim, takılarım hatta makyaj malzemelerim...kırılmadık bir şey kalmadı...İnat çağı geldi. Öyle saçma sapan şeylerden dolayı inat yapıyor ki bazen kendimi kaybediyorum ona laf anlatırken ve sonunda kendini yerden yere atıp bağırarak ve ağlayarak onun dediği oluyor.

Eskiden yolda, alışveriş merkezinde, marketlerde falan ağlayan, zırlayan çocukları ve karşısında alık alık bakan ebevenleri görünce çocuklarına müsaade edip çevrenin huzunu kaçırdıkları için çok kızardım.  Ama davulun tokmağı yakından hiç de hoş ses çıkarmıyor arkadaşlar. O zavallı, eli ayağı birbirine girmiş, ağlayıp kendini yerden yere atan çocuğunun karşısında ne yapacağını bilmeyen anne babalar!!! sizi çok iyi anlıyorum artık ben. O alık alık bakma meselesi var ya; "çocuğuma müdahele etsem daha çok bağırıp daha çok ağlayacak ve daha çok insanı rahatsız edecek" korkusuyla çocuğun kendi kendine sakinleşip susmasını beklemekten başka bir şey değilmiş. Ne kadar üstüne gidersen o kadar feryat figan gidiyor çünkü veletler:) Hal böyle olunca Eren'le tek başına bir yere gitmek benim için kabus dolu saatler geçirmek anlamına geliyor. Geçen hafta babamız izin alamadığı için İstanbul'da delirtici sıcaklıkra anne oğul tatil yapmak zorunda kaldık. Her gün havuza götürdüm ve bol bol enerji atmasını sağladım. İyi geldi...

Kendi tercihleri ve kendi kararları var şimdiden. Müdahele ettirmiyor kesinlikle. Kardeşini nasıl kabullenecek çok merak ediyorum. Benim gibi 2 yaş sendromu yaşayıp da gerek çevresinden gerekse profesyonel pedagoglardan yardım alıp sonuçlarından memnun olan anneler var ise benimle de paylaşmanızdan çoook mutlu olurum:)

İşte böyle...ortalıklarda yokum ama çok şey yapıp çok yoruluyorum. Gelecek günler ise daha da yorulacağım şimdiden belli oluyor :) Bu arada sevdiğim blogları okuyamıyor, paylaşımları takip edemiyorum ama en kısa sürede, mide bulantılarım geçip keyfim yerine geldiğinde yine buralarda olacağım. Kendinize çokkkkk iyi bakın ve beni de unutmayın olur mu:)
kocaman kucak dolusu sevgilerrrrrrrr